حق اشخاص به دسترسی آزاد به اطلاعات جزء مصادیق مسلم حقوق بشر و از لوازم لاینفک حقوق شناخته شده ی بین المللی است و لذا هر گونه اقدامی که در این حق افراد خلل ایجاد نماید معارض با اصول و اسناد بین المللی خواهد بود.
اقدام اتحادیه ی اروپا مبنی بر قطع شبکه های ماهواره ای جمهوری اسلامی ایران صرفنظر از آنکه نقض یک تعهد و قرارداد بین المللی میان سازمان صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران با شرکت یوتلست است، مغایر با مقررات بین المللی ناظر بر حقوق فضایی نیز هست.
مدعیان دروغین آزادی بیان و آزادی اطلاعات که پخش هر گونه اخبار دروغ، برنامههای موهن به ساحت ادیان آسمانی و کرامت انسانی را از صمیم قلب حمایت و ترویج مینمایند، در برابر برنامههای افشاگرانه رسانههای ایرانی تاب تحمل در قبال چنین نهضت روشنگرانهای را نداشته و در بیست و چهارم مهرماه ۱۳۹۱ قطع شبکههای سیمای جمهوری اسلامی ایران اقدام کردند.
در سال ۱۳۸۸″ قانون انتشار و دسترسی آزاد به اطلاعات” در مجمع تشخیص مصلحت نظام تصویب شد. هر چند این قانون اولین و جدیترین گام در این زمینه به شمار میآید اما در عمل با ایرادات و انتقاداتی مواجه شد که میتوان آنها را در دو گروه کلی ایرادات شکلی و ماهوی جای داد که در ذیل به صورت خلاصه به برخی از آنها اشاره خواهیم کرد.
رسانه های سالم بهترین ابزار برای امر به معروف و نهی از منکرند. اگر تقبیح منکر که نخستین مرحله نهی از منکر و وظیفه اصلی رسانه دینی است، به خوبی انجام شود، در غالب موارد از انجام مراحل بعدی نهی از منکر بی نیاز می شویم. در مقابل حق آزادی اطلاعات، در بسیاری از دعاوی که علیه رسانه ها مطرح می شود، خواهان به حق حریم خصوصی خود و خوانده (رسانه) به آزادی اطلاعات و حق آزادی اطلاع رسانی استناد می کنند. این مسئله وقتی جدی تر می شود که در می یابیم رسانه های نوین، قدرت بی سابقه ای برای درهم نوردیدن حریم خصوصی افراد کسب کرده اند.